Onbevangen door het leven gaan, wat een zaligheid is dat, wat een vrijheid geeft dat en een heerlijke stroming van energie door je lichaam heen.

Jammer genoeg is onbevangen door het leven gaan voor vele een herinnering van vroeger. Des te ouder we worden, des te meer negatieve ervaringen we opdoen, des te meer de onbevangenheid kan verdwijnen. Behoudendheid komt daarvoor in de plaats. Een soort rem op openheid.

We krijgen allemaal onze ervaringen, positief en negatief, het 1 kan niet zonder het ander. De wens om nog lang en gelukkig te leven, tja lang is top en kan behaald worden, maar gelukkig, hmm je kan ook niet in een regenachtig land wonen en verwachten dat je nooit nat zal worden of tussen de druppels door gaan rennen. Dat is een wedstrijd die je nooit zal winnen.

Op de schaal van 1 op 10 spant 10 toch echt de kroon. Als je een 10 ervaart heb je dus ook echt wel wat meer tijd nodig om te verwerken en die tijd mag je ook nemen.

Natuurlijk zijn er meerdere wegen naar Rome en ik kan niet gaan verkondigen dat dit de manier is om de onbevangen jij weer terug te krijgen. Het enige wat ik kan doen is mijn ervaring en oplossing delen wat voor mij heel goed gewerkt heeft.

Op 17 jarige leeftijd scoorde mijn ervaring echt een dikke vette 10, mijn hemel wat een klapper. Het was zo een klapper dat ik het heel snel in een doosje had gestopt en lekker onderop had opgeborgen. En wat gebeurt er met een doosje wat je onderop zet, vroeg of laat kom je het weer tegen, vroeg of laat komt het boven en kon ik er niet meer omheen.

Alle emoties, flashbacks, als een geysir kwam het omhoog.

Niet te stoppen en met een vaart alsof ik weer terug in de tijd was gegaan en alles opnieuw beleefde. In dat moment leek alles te veel. Het was te veel maar tegelijkertijd was ik me ook bewust dat het doosje dus niet weer onderop gezet kon worden. Zo heftig als het was kon ik ook tegen mezelf zeggen, face it, ga er mee om, dit is wat in mij leeft dus deal er maar mee. Deze ervaring had mij het gevoel gegeven dat ik mijn zelfbeschikkingsrecht volledig kwijt was. Met als effect, de vinger wijzen naar de gene die het veroorzaakt had. Na heel wat dagen mopperen en vinger wijzen kwam ik geen stap verder.

Ik miste mijn vrolijkheid, mijn spontaniteit en openheid, alles waar ik altijd zo heerlijk van kon genieten, ik miste mijzelf.

Dit missen was voor mij de krachtigste reden om er anders naar te gaan kijken. Oke, een vinger wijzen werkt dus niet. Afvragend in mezelf wat dan wel de oplossing is. Afvragend of het eigenlijk uitmaakt of Piet, Kees, Jan of wie dan ook het heeft veroorzaakt er echt toe doet? Of doet het er toe hoe ik er mee omga? Het is in mijn leven gebeurt dus wie wat ook doet, het is niet belangrijk, het is belangrijk dat ik het verwerk en het uiteindelijk los kan laten en daar kan laten waar het hoort, in het verleden.

Tja, toen kwam de volgende vraag in mezelf naar boven, hoe? Moet ik gaan praten met iemand? Vriendinnen? Professionele hulp? Jeetje, wat is de weg en hoe kan ik die nemen, wat past bij mij en wat niet?

Het antwoord hierop kwam er direct naar boven. Vertrouw op je ziel. Je ziel regelt en stuurt. Vertrouw op je ziel dat als jij er klaar voor bent om een deel te verwerken dat het in de juiste hoeveelheid naar boven komt, precies dat wat jij aankunt om te verwerken op dat moment.

Direct kwam er berusting in mezelf, dit voelde zo goed, ik hoef niet te regelen, te graven, te onderzoeken, ik mag vertrouwen op mijn ziel.

En zo heeft het ook gewerkt voor me. Iedere keer als er wat naar boven kwam dan mocht het komen, ik ging er doorheen. Op het moment waar mijn ziel voor koos liet ik het toe en voor mij was het sleutelwoord “erkenning”. Ik gaf erkenning aan de pijn, erkenning aan de emoties, onmacht en alles wat er omhoog kwam.

Het is een proces van jaren geweest met heel veel rust periodes tussendoor, tijden waarin ik gewoon kon ontspannen en  genieten van het leven.

Negatieve ervaringen zijn er, we kunnen er niet omheen. Maar als negatieve ervaringen zo bepalend worden en dat ik mijn eigen spontaniteit mis, mijn openheid en ontvankelijkheid dan mis ik mezelf te erg en dat wil ik absoluut niet. De onbevangenheid verdwijnt dan en behoudendheid komt er voor in de plaats. Een gemis wat niet nodig is.

Hierdoor leeft het kind in mij altijd en is het kind in mij niet verloren gegaan door de negatieve ervaringen.

Vertrouw op jouw ziel en leef onbevangen xxx

Liefs Carolien

Voor persoonlijk advies en hulp op jouw levenspad kun je terecht bij de adviseurs van Astrostars